We moeten het nu alleen gaan doen...

Vandaag was de kraamhulp voor het laatst! Na een goede, maar zware week staan we er ineens alleen voor. We hadden een hele lieve hulp, die zelf ook 4 jongens heeft... Een ervarings-deskundige dus..hahaha. Naast dat ze mij en Jesse prima heeft verzorgd was ze ook erg goed voor de 3 andere jongens en daar ben ik echt heel blij mee.

Maar zoals ik al zei, het is ook een zware week geweest. Ik wilde heel graag borstvoeding geven. Nog 1 keer proberen of het wilde lukken, want eigenlijk heeft alleen Marco een paar weken borstvoeding gehad en bij de andere is het niet gelukt.

Het zag er zo goed uit dit keer! Vanaf de eerste keer hapte Jesse goed en leek het erop dat hij goed dronk...

Jesse viel helaas erg veel af, dus vanaf maandag moest ik gaan bijvoeden. Eerst proberen te kolven en dan een klein beetje fles-voeding erachteraan... Ik was helemaal trots toen ik 20 cc had gekloft!! Helaas werd het in de dagen erna niet MEER dan 20 cc... Ondertussen had ik ook al een paar flinke tepelkloven...auw!! Woensdagmiddag zei de kraamhulp dus ineens dat het eigenlijk minder goed ging dan het leek... Jesse werd ook steeds suffer en bleef veel te lang slapen! Ik ben gaan huilen en kon daarna gewoon niet meer stoppen! Ik vond het zo erg, want ik dacht echt dat het deze keer ging lukken... 's Middags is de verloskundige nog even geweest en hebben we besloten om even niet te kolven zodat mijn borsten misschien wat meer melk konden gaan aanmaken en dan jesse even alleen de fles te geven. Na 2 flessen was Jesse al een heel ander kind. Hij werd weer gewoon wakker en keek veel helderder uit zijn ogen... Om 22.00 uur ging ik kolven, zodat ik daarna kon gaan slapen... Er kwam alleen maar bloed... Toen was de keus snel gemaakt: Stoppen met borstvoeding en over op de fles! Ik weet dat ik een goede keus heb gemaakt en dat ik echt alles heb geprobeerd, maar toch...het doet toch even pijn en moet ik even afscheid nemen van het idee...

Vandaag dus afscheid genomen van de kraamhulp. Na een week elke dag hier in huis is het toch raar als ze ineens weg is. Ik hoop dat ik morgen wat minder pijnlijke borsten heb... dan krijg ik hopelijk ook weer wat vertrouwen dat het allemaal wel goed komt... Morgen komt gelukkig nog wel de verloskundige nog een keer langs om Jesse te wegen, want vanmorgen was hij ineens toch weer iets afgevallen...

Hopelijk kunnen we vannacht weer een goede nacht maken en zien we morgen alles weer wat positiever in...