Nepal

Waarom raakt de ene ramp je meer dan een andere? Ik heb geen idee... Maar als ik de beelden zie vanuit Nepal, dan raakt dat me. Al die mensen die zijn omgekomen onder het puin van ingestorte gebouwen... al die gewonden... al die mensen die niet bereikt kunnen worden door de hulpdiensten... vreselijk! Het raakt me! En wat een rot-gevoel blijft er dan over vanbinnen... ik voel me zo machteloos... wat kan ik doen? Ja, geld doneren, natuurlijk! Maar verder??
Ik bid voor de hulpverleners. Dat ze kracht vinden om door te gaan. Dat hun ogen geopend mogen worden, zodat ze zien waar hulp nodig is. Ik bid voor wijsheid en uithoudingsvermogen. Bescherming voor iedereen die daar tussen de brokstukken werkt. Ik bid voor schoon drinkwater. Voor de artsen die met weinig middelen zoveel moeten doen. Ik bid voor troost en de nabijheid van God. Heer, waarom? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat U erbij bent.

Ik bid voor vrijgevigheid van mensen. Zodat er hulp geboden kan worden.
En ik bid dat dit me zal blijven raken! Ik wil niet onverschillig worden. Of harteloos. Ik wil bewogen blijven. Want, wat als dit niet meer raakt? Wat als we denken; ach, de zoveelste ramp? Zou dat niet ook een ramp op zich zijn?